Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

είμαι αρρωστούλα...σνιφ,σνιφ....


Δυστυχώς τις τελευταίες μέρες με ταλαιπωρεί άσχημα μία ίωση, με αποτέλεσμα να είμαι ασυνεπής στις μπλογκο-υποχρεώσεις μου (είμαι και λεξοπλάστης, έτσι?). Ο εγκεφαλός μου- έχω, έχω μη γελάτε- και τα ωραία μάτια μου αρνούνται να υπακουσουν και να συνεργαστούν στις εντολές μου, έτσι κάθε φορά που προσπαθώ να απαντήσω στις αναρτήσεις σας διαμαρτύρονται εντόνως. Είναι πολλά τα μπλογκς φιλων που δεν κατάφερα να επισκεφτώ ,αν και ήθελα πολύ να περάσω απο όλους...
Τέλος πάντων σας στέλνω τις θερμότερες ευχές μου για ένα χαρούμενο, δημιουργικό και ευτυχισμένο 2010, γεμάτο υγεία και αγάπη, ότι επιθυμείται ευχή μου...
Καλή χρονιά....
Glitter Graphics

http://www.glittergraphicsnow.com/happy-new-year/">Happy New Year Glitter

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Το καραβάκι των Χριστουγέννων...



Έθιμο πανάρχαιο της ναυτικής πατρίδας μας μαζί με τα κάλαντα, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, τα γλυκίσματα, τα δώρα και την λειτουργία στην εκκλησία, το καραβάκι σηματοδοτεί κι αυτό τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Το ελληνικό παραδοσιακό καραβάκι αποτελεί παράδοση των παλαιών εποχών της χώρας μας, που τα παιδιά με αγάπη, χαρά και δημιουργικό νου κατασκεύαζαν τα παιχνίδια τους.
Αποτελούσε, όμως, και ένα είδος τιμής και καλωσορίσματος στους ναυτικούς, που επέστρεφαν από τα ταξίδια τους.
Πριν από 50 χρόνια, δηλαδή έως και την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, συναντούσαμε το καραβάκι σε πολλά ελληνικά σπίτια και στα χέρια των παιδιών που έλεγαν τα κάλαντα.
Σήμερα, η παράδοση αυτή τείνει να εξαφανιστεί, μιας και έχει αντικατασταθεί από το ξενόφερτο έλατο.
Εντούτοις, η Χίος, ένα κατά κύριο λόγο ναυτικό νησί, συνεχίζει να τηρεί το παλαιό αυτό έθιμο, αποτίνοντας φόρο τιμής στους ναυτικούς της και κρατώντας ζωντανή τη λαϊκή μας παράδοση. Κάθε χρόνο την Πρωτοχρονιά αναβιώνει το έθιμο με τα πρωτοχρονιάτικα καραβάκια. Ομάδες ατόμων που εκπροσωπούν συνοικίες της πρωτεύουσας του νησιού κατασκευάζουν απομιμήσεις εμπορικών και πολεμικών πλοίων, φτιαγμένα με ιδιαίτερη προσοχή. Το μέγεθος των πλοίων είναι μέχρι 5,5 μέτρα όπως ορίζουν οι κανονισμοί. Σημασία για τα περισσότερα πληρώματα έχει η συμμετοχή και όχι τα χρηματικά βραβεία που έχουν καθιερωθεί για την καλύτερη παρουσία, που όμως δεν εξαρτάται μόνο από την τελειότητα του πλοίου αλλά και από τα παινέματα.
Στον ξεχωριστό, τον λαμπρό διάκοσμο της γιορτινής ατμόσφαιρας των ημερών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, που έρχονται, το παραδοσιακό καραβάκι θα χαρίσει ένα ξεχασμένο άρωμα ελληνικότητας και θα κυριαρχήσει με τα χαρούμενα και ζωηρά χρώματά του στο ελληνικό σπίτι.

Εύχομαι καλά Χριστούγεννα με υγεία, αγάπη και πολλά χαμόγελα σε όλο τον κόσμο!!!

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Χρόνια πολλά......


Σήμερα έχει γενέθλια το αγαπημένο μου κοριτσάκι, η Ισμήνη μου.
Σαν σήμερα πριν δεκάξι χρόνια ήρθε στη ζωή μας αυτό το γλυκό πλασματάκι και το λατρέψαμε και εγώ και ο μπαμπάς της.
Η Ισμήνη μας (μαζί με τον αδερφό της, το Δημήτρη) είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε στο κόσμο, ευχόμαστε να είναι πάντα καλά, να τολμά στη ζωή της και να μαθαίνει από τα λάθη της, να είναι δημιουργική και ονειροπόλα, αισιόδοξη και επίμονη, να διατηρήσει για πάντα την παιδικότητά της, τον αυθορμητισμό της, το κέφι της για ζωή, την κριτική ματιά της, πάντα χαρές να φωτίζουνε το όμορφο πρόσωπό της...

For Ιsmini, on Her Birthday

It's your birthday, but we got the gift...
a gentle, sweet, beautiful daughter
who is always a pleasure to be with.
You glow with sensitivity and compassion
generated from the depths
of your warm heart and and kind soul.
A loving mom, a peacemaker,
a woman full of the joy of life,
that's you.
Anyone who spends time with you
is privileged to know
such an extraordinary person.
You are a great joy in our lives.
We love you and cherish you and treasure you
and wish that every one of your birthdays
will be the happiest yet.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Ω έλατο, ω έλατο.... από πού κρατάει η σκούφια σου...;


Σε κάθε σπίτι και ένα δέντρο. Όχι δεν πρόκειται για την ευχή κάποιου με οικολογική συνείδηση. Πρόκειται για ένα γεγονός που λαμβάνει χώρα κάθε Χριστούγεννα. Μικρά ή μεγάλα, φυσικά ή τεχνητά κάθε χρόνο τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα στολίζουν μια γωνιά του σπιτιού μας και συμβάλλουν τα μέγιστα στην εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών αυτών.
Σε όλες τις κεντροευρωπαϊκές μυθολογίες τα χριστουγεννιάτικα δέντρα ήταν μαγικά, θεϊκά σύμβολα. Κουβαλούσαν δυνάμεις της ζωής και της αναγέννησης-γι'αυτό τα στόλιζαν, θεωρώντας τα φορείς καλής τύχης, καλής σοδειάς και ευτυχισμένων γάμων.
Το πρώτο Χριστουγεννιάτικο δέντρο λένε ότι στήθηκε στη Γερμανία το 1539 και είχε για στολίδια λιχουδιές και ρούχα. Στην χώρα μας για πρώτη φορά έκανε την εμφάνισή του επί Όθωνα στολίζοντας τα ανάκτορα το 1933. Το έστησαν στο Πεδίο του Άρεως, στολισμένο με κεριά, παιχνίδια και επιχρυσωμένες κουκουνάρες και το αγαπήσουν τελικά μικροί και μεγάλοι αντιβασιλικοί. Το παλάτι έβαλε τότε δύο φρουρούς να το φυλάνε μέρα, νύχτα για να μη το κλέψουν. Τέτοιο σουξέ είχε που όταν πέρασε το δωδεκαήμερο και ήθελαν να το "ξηλώσουν" οι Αθηναίοι αντέδρασαν και ο δήμος συνεννοήθηκε με τους Βαυαυρούς για να το αφήσουν sul posto μέχρι το τέλος Γενάρη. Στην πλατεία Συνταγματος ντεμπουτάρισε-ως δώρο από τη Γερμανία-παραμονές Χριστουγέννων του 1905. Το τι έγινε δεν περιγράφεται! Όλη η Αθήνα και ο Πειραιάς μαζεύτηκαν στο κέντρο για να το δουν. Έλαμπε βλέπετε και όλοι πίστευαν ότι ήταν αληθινό....
Μετά για καμιά ενενηνταριά χρόνια η καριέρα του γνώρισε μια μικρή κάμψη. Εντυπωσιακό comeback έκανε το 1995, επί δημαρχίας Αβραμόπουλου, που - όντας και φιλόδοξος ο ίδιος-θέλησε να εντυπωσιάσει τους πάντες με "το ψηλότερο δέντρο της Ευρώπης", έφτανε τα 40 μέτρα, βέβαια εκτός από το ψηλότερο ήταν και το αλουμινομεταλλικότερο, αν και παραδόξως στα δημοτικά κιτάπια καταγράφτηκε ως "οικολογικά κλαδιά ελάτου-απομίμιση φυσικού". Γεγονός είναι πως για μια πενταετία περίπου οι μισοί Αθηναίοι το χάζευαν με αμηχανία και οι άλλοι μισοί με απέχθεια.
Δυστυχώς, εκείνη την υπερφορτωμένη περίοδο της δόξας, διαδέχτηκε μια άλλη λιγότερο glam-διότι η πικρή αλήθεια είναι ότι η κυρία Μπακογιάννη δεν αγάπησε τόσο το Χριστουγεννιάτικο έλατο όσο τη "Ζαχαρούπολη", το έλατο ήταν απλά το ταπεινό ντεκόρ δίπλα στο μεγάλο καρουζέλ και τα "παραμυθένια" σπιτάκια των εμπόρων "φτηνών" ζαχαρωτών και γλυκών.
Ούτως πως ο επόμενος δήμαρχος, κύριος Κακλαμάνης, δεν ασχολήθηκε με "γλυκούς" πειραματισμούς, αλλά εργάστηκε για να κάνει πραγματικότητα το δικό του όραμα: μικρό δέντρο, αλλά μεγάλος, εντυπωσιακός φωτισμός στην πλατεία Συντάγματος.
Αλλά και ο κύριος Κακλαμάνης εισέπραξε το δικό του μερίδιο στο φως: Μέχρι σήμερα, υπήρξε ο μοναδικός Αθηναίος δήμαρχος που φωταγώγησε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο δυο φορές αλλά εκείνο άναψε τρεις. Τη δεύτερη, για την ακρίβεια, το άναψαν πέρσι οι κουκουλοφόροι, διαμαρτυρόμενοι για την δολοφονία του 16χρονου Αλέξη.
Έπειτα από εκείνη την -ομολογουμένως- "καυτή" εμπειρία, αντικαταστάθηκε στα γρήγορα και φωταγωγήθηκε εκ νέου, με τιμές, παράτες και αποστολή να τονώσει το αγοραστικό Χριστουγεννιάτικο πνεύμα.
Φέτος, για πρώτη φορά μετά από δεκατέσσερα χρόνια, ο δήμαρχος αποφάσισε να "εξαφανίσει" το δέντρο των Χριστουγέννων, (να μην έχουμε "τα καλά τα περσινά"...)τη θέση του πήραν 250 ελατάκια τα οποία, μετά τις γιορτές, θα φυτευτούν σε πυρόπληκτες περιοχές....

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

"it takes two to tango"


Κάθε φορά που βλέπω έναν άντρα και μια γυναίκα να χορεύουν τάνγκο δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ίσως είναι ο πιο ερωτικός χορός του κόσμου. Άκρατος ερωτισμός ξεπηδά από κάθε ίνα του κορμιού τους και παρασύρει και μένα ....
Νοσταλγικό, λυπημένο, άγριο, ξέφρενο, βαθιά αισθησιακό...όπως και να το χαρακτηρίσει κανείς το τάνγκο πάντα θα βρίσκει ένα κοινό σημείο αναφοράς, την ταύτισή του με τον έρωτα και το πάθος
"Το τάνγκο είναι μουσική, χορός και τραγούδι....είναι η αφορμή της συνάντησης και δεν νοείται χωρίς αμοιβαία έλξη. Είναι σαν ένα μικρό σύμπαν που μια μεγάλη έκρηξη το δημιούργησε και άξαφνα εμφανίστηκαν άπειρα ηλιακά συστήματα που ζουν και κινούνται ισορροπώντας και χαρίζοντας αρμονία και κυρίως την ίδια τη ζωή. Το τάνγκο είναι ο πιο ερωτικός πλανήτης σ' ένα μελωδικό ηλιακό σύστημα".
Με αυτά τα λόγια περιγράφει την παράσταση "Es Buenos Aires Tango" ο διάσημος χορογράφος και χορευτής τάνγκο Miguel Angel Zotto και δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί του αφού δεκατέσσερις χορευτές και μια ζωντανή ορχήστρα μας μεταφέρουν στις μιλόνγκες του Μπουένος Άιρες για τρεις μοναδικές παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τρεις βραδιές γεμάτες πάθος και σαγήνη. Τρεις μοναδικές παραστάσεις στις οποίες ο έρωτας εκφράζεται μέσα από το χορό.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας....


Είναι πράγματι απίστευτο το τι μπορεί να κάνει κάποιος για να εξασφαλίσει τα δικά του 5 λεπτά δημοσιότητας χωρίς να λογαριάζει το αντίτιμο των πράξεων του.
Η 46χρονη Kitten key-Sera πιστεύει πως είναι απόλυτα λογικό να ζει μέσα σ'έναν κόσμο που κυριαρχεί ή μάλλον που υπάρχει μόνο το ροζ χρώμα (μέχρι και το σκυλάκι της το βάφει ροζ με πατζαρόζουμο). Δηλώνει πως το ροζ την κάνει να νιώθει ότι ζει μια πολυτελή ζωή αφού η εκκεντρικότητά της, ανοίγει τις κλειστές πόρτες της χολλυγουντιανής σοουμπιζ. Η καριέρα της ως ηθοποιού, τραγουδίστριας και δημοφιλούς TV persona οφείλεται αποκλειστικά στην παράνοια του ροζ που χααρακτηρίζει τη ζωή της τα τελευταία 25 χρόνια.
Μα και η εγχώρια σοουμπιζ βρίθει από νεαρές σταρλετίτσες που είναι διατεθιμένες να κάνουν τα πάντα προκειμένου να καθιερωθούν στο τηλεοπτικό στερέωμα (εμείς τι φταίμε?)
Η "επαγγελματίας σιλικονούχος" Πετρούλα δεν διστάζει να γδυθεί τηλεοπτικά προκειμένου να γίνει διάσημη, ιντριγκάρει όμως όλο και λιγότερο τους τηλεθεατές παρόλο που φοράει όλο και λιγότερα ρούχα, πράγμα λογικό αφού η τηλεόραση εκτός από εικόνα είναι και λόγος (όσο και αν αυτό δεν συμφέρει τους περισσότερους τηλεστάρ). Και η Πετρούλα όταν δεν παπαγαλίζει τις βλακείες που της γράφουν στο ότοκιου συναγωνίζεται σε ευφράδεια τα ψάρια.
Μια από τα ίδια και η συνάδερφός της (στο γδύσιμο) Τζούλια Αλεξανδράτου, η οποία αφού έκανε μια σύντομη καριέρα διάρκειας ενός τετάρτου στο "όλα" προσπαθώντας να μας πείσει ότι τα δικά της σιλικονούχα στήθη ήταν τα καλύτερα, εσχάτως κάνει ύστατες προσπάθειες να αποδείξει σε όλους το μέγεθος της καλλιτεχνικής της αξίας καταγγέλοντας για ξυλοδαρμό τον πρώην συντροφό της και τρέχοντας να αποφύγει τις κάμερες που (δεν) την κυνηγούν για να τις αποσπάσουν δηλώσεις, όπως κάθε στάρ μεγάλου βεληνεκούς. Ας πέσει και λίγο ξύλο,δε πειράζει, σημασία έχει να ασχολούνται μαζί σου οι κάμερες.
Σε χειρότερη μοίρα η κοσμική Μαριάννα Ντούβλη, που μετά τις υπερφίαλες δηλώσεις της ότι θα εξαφανίσει τη Μενεγάκη και καλεσμένος στην εκπομπή της θα είναι ο Αρμάνι, εξαφανίστηκε η ίδια πριν καν πάρει εκπομπή.

Η λίστα από άχρωμες περσόνες που επιδιώκουν την έκθεση τους στους προβολείς επιμένοντας να ανακυκλώνονται στο πλαίσιο της οθόνης, δεν τελειώνει. Όπως δεν τελειώνει και ο κατάλογος με ανθρώπους που κάποτε έλαμψαν-πολύ η λίγο-στο χώρο τους και σήμερα αποκτούν υπόσταση μόνον μέσα από κουτσομπολίστικες εκπομπές.
Τραγουδιστές μιας άλλης εποχής(Άντζελα), οι έχοντες γνώμη για όλα (Λουκία Παπαδάκη), οι πατριώτεες (Πρέκας), ψευτοκαλλιτέχνες, επαγγελματίες κοσμικοί (Μαριλένα Παναγιωτοπούλου) υπάρχουν ακόμη μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν εκπομπές που ασχολούνται μαζί τους. Φαντάσματα σ'ένα στοιχειωμένο χαζοκούτι.Κομήτες σ'ένα πλαστικό σύμπαν που δεν υπάρχει, που το κατασκευάζουν μέσα σ'ένα στούντιο μόνο και μόνο για να χωρέσει τη ματαιοδοξία τους.
Όμως η τηλεοπτική λάμψη της ματαιοδοξίας εκτός από απατηλή είναι και σύντομη.
Ας πούμε ότι κερδισμένος είναι αυτός που αφού την απολαύσει και καρπωθεί τα όποια οφέλη της, φύγει με το κεφάλι ψηλά (όσο μπορεί να το έχει ψηλά από τη στιγμή που πληρώνεται για να κουτσομπολεύει, να ειρωνεύεται, να κριτικάρει ή να ρεμβάζει προς το απόλυτο τίποτα με βλέμμα άδειο και εγκέφαλο ακόμα πιο άδειο). Αυτός που επιμένει να μένει όταν όλα του φωνάζουν φύγε, μόνο γραφικός μπορεί να γίνει.
Πόσους όμως γραφικούς μπορούμε να αντέξουμε και εμείς και η οθόνη της τηλεόρασης; όσων ιντσών και να είναι, όσο καλό κρύσταλλο και αν έχει, κάποια στιγμή θα ραγίσει και αλίμονο σε αυτούς που δεν μπορούν να δουν το είδωλό τους σε άλλον καθρέφτη....

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

πίστη και απιστία....


Τι είναι αλήθεια η πίστη?
είναι η επιλογή ενός ανθρώπου προς έναν άλλον άνθρωπο που πλέον του ανήκει αλλά και ουσιαστικά τον θεωρεί κτήση και κατάκτηση του εφ'όρου ζωής?
Γιατί οι άνθρωποι τη θεωρούν δεδομένη μέσα στη ζωή τους και δίνουν όρκο να την υπηρετήσουν? Ποιοί παράγοντες έχουν χαράξει τη πορεία της ως αυταξίας αλλά και συναισθηματικής ολοκλήρωσης του ενός προς τον άλλον?
Και η απιστία είναι μια πράξη επιπολαιότητας που παντρεύει το λάθος με το επιθυμητό εκείνου ή εκείνης που εμπλέκεται σ' αυτήν? δείχνει ανθρώπινη ρηχότητα? Όλοι καταδικάζουν τον άπιστο και κατακρίνουν την απιστία. Όλοι όμως θα μπορούσαν να είναι πιθανά άπιστοι ως υποχρεωμένοι πιστοί μπροστά σε μια απλή λογική που λέει ότι η απιστία ίσως είναι η πιο χαρακτηριστική στιγμή της πίστης. Ίσως ακούγεται αντιφατικό, η ερμηνευτική του όμως σηματοδοτεί το δικαίωμα στον άνθρωπο να επιλέγει εκείνον που πραγματικά θέλει και να ζεί με εκείνον που ουσιαστικά τον κάνει να αισθάνεται καλά.
Κάθε άνθρωπος που επενδύει τη ζωή του σ'αυτόν που επιλέγει εξιδανικεύει τη σημαντικότητα της σχέσης του ποντάροντας στο δικαίωμα της ύπαρξης της πίστης, της ψυχικής σταθερότητας. Οι άνθρωποι ζουν τη πίστη του εαυτού τους και επιζητούν την ενίσχυση του συντρόφου τους. Η πίστη και η απιστία φαντάζουν σαν δυο φιγούρες εφιαλτικές, συγκρουσιακές, υποκριτικές και αλληλοεξοντούμενες.
Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο δεν χρειάζονται εγγυήσεις και κτητικές χρεώσεις για να υπάρξουν, δεν προσπαθούν ο ένας με τον άλλον να ανακαλύψουν την ανηθικοτητά τους στα πρόσωπα μιας ερωμένης ή ενός εραστή. Η πίστη δεν είναι αγαθό εξακρίβωσης εκείνου ή εκείνης που οφείλει να συλληφθεί με πειστήρια αποκάλυψης, ούτε διασυρμός δικαίωσης. Είναι η μεγάλη αλήθεια της ψυχής, είναι η πραγματικότητα του "σε θέλω και μου ανήκεις γιατί το θέλεις και εσύ", είναι η ζωή μιας μοναδικότητας που διαρκεί και ζει όσο πραγματικά τη βιώνουμε, τη νιώθουμε και τη προβάλλουμε στο χρόνο.
Η απιστία είναι η πραγματικότητα του ανθρώπου που θέλει να φύγει αλλά δε μπορεί, είναι η αντίδραση της καταπίεσης και της απαξίωσης, είναι το ψέμα μιας άσχημης αλήθειας, είναι το λάθος ενός ανύπαρκτου σωστού. Τελικά είναι ίσως το μαγάλο τίποτα προτού γίνει αλήθεια σε εκείνον και σε εκείνη που μέσα απο την απιστία κοιτάει τη πόρτα που θέλει να ανοίξει.....

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

χρόνια πολλά για τη γιορτή σου

Σήμερα γιορτάζει ο Μιχάλης μου, του εύχομαι λοιπόν χρόνια πολλά και καλά με υγεία και ευτυχία, με τους ανθρώπους που αγαπά και τον αγαπούν πάντα δίπλα του....

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

η αγάπη θα σε βρεί όπου και να 'σαι...


"Η αγάπη θα σε βρεί όπου και να 'σαι"
έτσι λέγεται το καινούριο album της λατρεμένης Χαρούλας Αλεξίου...
χαμογελώ ασυναίσθητα στο άκουσμα του τίτλου...έτσι είναι σκέφτομαι ...η αγάπη σε βρίσκει όπου και να'σαι, αρκεί να το θες και όσο πιο πολύ αγάπη πάρεις στη ζωή σου τόσο πιο πολύ δίνεις...
Η φίλη μου matriga, έγραφε σε μία πρόσφατη ανάρτησή της πως η Χαρούλα Αλεξίου θα είναι guest editor σ' αυτό το συλλεκτικό τεύxος της Lifo αφιερωμένο πάνω στο θέμα του καινούριου της album, μαζί της συνοδοιπόροι και αρωγοί σ'αυτό το ταξίδι καταξιωμένοι φίλοι της.
H αγαπημένη Κική Δημουλά έγραψε ένα ποιήμα ως απάντηση στους στίχους της Χάρις Αλεξίου.
απολάυστε τα...

Για ποιον πεθαίνω πάλι εγώ,
για ποιον πεθαίνω
Για ποιον τα όνειρα γεννάω και
περιμένω
Στην Αφροδίτη μου ζητάω
και στην Σελήνη
Να ξαναχτίσουν μια φωλιά
για της ψυχής μου τα πουλιά,
να βρουν γαλήνη

Για ποιον να ζήσω πες μου εγώ,
για ποιον να ζήσω
Αν στην αγάπη όσα μου μείναν
δεν χαρίσω

Ο ήλιος μου έδωσε πολλά,
Αν δε μοιράσω τη ψυχή,
αυτοί που μου έστειλαν ευχή
πως θα με κρίνουν
Σήμερα κλαίω - αύριο γελώ
Τώρα πεθαίνω - αύριο θα ζω
Σήμερα κλαίω - αύριο γελώ
Σώμα μου ξένο - μυαλό μου φτερό

Αχ, ποιος φωνάζει το ονομά μου
και στενάζει
ποιο αγγελούδι τα φτεράκια του
τινάζει
Κάποιος σκουπίζει την αυλή του
και προσμένει
Να με κεράσει δροσερό,
να πιώ της λήθης του νερό,
που ανασταίνει
Στρώνω κιλίμι για την προσευχή
που θα 'ρθει
Ρουφάω ρόδια κι όλοι λένε
αυτή ετρελάθει
Έτσι το δάκρυ σε χαμόγελο γυρίζω
κι εκεί στην άκρη στο γκρεμό,
γυρνάω τη πλάτη στο χαμό
και ξαναρχίζω

Χ.Αλεξίου.



Για ποιον

Σε ακούω
είσαι ένα τραγούδι ταξιδευτικό,
πετάς μακριά πλατιά και φτάνεις
σε κάθε εξόριστης ανάγκης την ακοή.

Ξέρω ότι και το Θεό θ'αναστατώσεις
πως θα σε τραγουδάει τα βράδυα
μόνος αποσυρμένος
εκεί στ'ουρανού το επιπλωμένο
με σύννεφα καθιστικό

χαμηλωμένα θα σε τραγουδάει
μην τον ακούσουν να γελά
τα λάθη που έχει κάνει και αγριέψουν
μην τον ακούσουν τα σωστά που τόσο αδίκησε
κι αρχίσουνε να προσδοκούν ανάσταση.

Όμως εγώ
δασκαλεμένη μοχθηρά
ανάποδα κατηφορικά να τραγουδώ
και να λικνίζεται στα χείλη μου
παθιασμένηή άκρη του γκρεμού
έτοιμη να χορέψει επάνω στο κενό του
θα σ' έγραφα αλλιώς εγώ τραγούδι

να λες:
σήμερα ίσως τραγουδώ
αύριο μάλλον κλαίω

σήμερα ίσως είμαι δώ
αύριο μάλλον δε θάμαι
και κλαίω σήμερα από χτές
κλαίω από προχτές
γιατί με φόβισαν να προνοώ

και δε θα ρωτήσω
για ποιό πεθαίνω
ούτε γιατί έτσι και αλλιώς πεθαίνω.

Τότε που ρώτησα γιατί
χωρίς κανένανε για ποιόν
σκέτο γιατί
έτσι και αλλιώς πεθαίνω
τα πράγματα μου το ξεκαθαρίσανε
μαχαίρι απ' την αρχή
απάντηση να πάψω να περιμένω
γιατί δεν ξέρει ούτε αυτή.
Κι αυτή ρωτά.

Και δεν ξαναρωτώ
μόνη μου απαντάω
με το ν'αναρωτιέμαι επίμονα
τραγουδώντας με χορδές
απαυδισμένες, φάλτσες

για ποιό άραγε όνειρο καλλίφωνο
εν τούτοις ζώ.

Κ. Δημουλά

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Φοβάμαι μαμά....

Είσαι σα μικρό ανυπεράσπιστο παιδάκι...
θέλω να σε κλείσω σφιχτά στην αγκαλιά μου και να μην αφήσω τίποτα να σε πάρει από μένα...
να διώξω όλες τις γραμμές του χρόνου που αυλακώνουν το πρόσωπό σου, τις έννοιες απο τα γλυκά σου μάτια...
φοβάμαι το χρόνο που περνά...φοβάμαι μη φύγεις...
ξέρεις άραγε πόσο σε αγαπώ... στο έδειξα ή ήμουν αφοσιωμένη στο δικό μου μικρόκοσμο...
έδωσα άραγε εγώ ποτέ αρκετά σε εσένα που πάντα μου προσφέρεις απλόχερα την αγάπη σου χωρίς ποτέ να ζητάς το ελάχιστο...
στην όποια στενοχώρια μου εσύ είσαι πάντα πλάι μου, μου δίνεις κουράγιο, με παρηγορείς...τον πόνο μου τον κάνεις δικό σου...
και εγώ θεωρώ δεδομένο ότι αντέχεις, ότι είσαι δυνατή, ότι θα είσαι για πάντα μαζί μου....
δεν είναι όμως έτσι....

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Γλυκός Νοέμβρης...

Καλο μήνα σε όλους! Σήμερα ξεκινά ένας καινούριος μήνας και ελπίζω να φέρει σε όλους καινούρια διάθεση, άλλωστε τα χριστούγεννα είναι προ των πυλών, σιγά σιγά ας μπαίνουμε στο εορταστικό κλίμα... Τελευταίος μήνας του φθινοπώρου λοιπόν, ας τον απολαύσουμε...

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ......

H1N1. Μπήκε ξαφνικά στη ζωή μας και μας άγχωσε, μας μπέρδεψε, μας φόβισε, αδιάφορους όμως δε μας άφησε. Εγώ ομολογώ πως νιώθω αρκετά μπερδεμένη με όσα ακούω και διαβάζω, αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι πρέπει να υπάρχει ενημέρωση, όχι πανικός και σπασμωδικές αντιδράσεις, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε μη επιθυμητά αποτελέσματα. Διάβαζα πρόσφατα για τη περίπτωση μιας κοπέλας, της Desiree Jennings, η οποία έκανε προληπτικά ένα αντιγριπικό εμβόλιο χωρίς να ανήκει σε ομάδα υψηλού κινδύνου, ήταν απολύτως υγιής , ήθελε απλά να κάνει το αντιγρηπικό για να πάρει "μπόνους" σε ένα πρόγραμμα ασφάλισης υγείας που πρόσφερε η εργοδότρια εταιρία της. Μετά από λίγες μέρες παρουσίασε συμπτώματα γρίπης και λιποθύμησε. Στη συνέχεια δε μπορούσε να περπατήσει μποστά μόνο προς τα πίσω, ψιθύριζε αλλά ήταν αδύνατο να φωνάξει και είχε 20-30 σπασμούς την ημέρα. Διάγνωση: Δυστονία, διαταραχή του νευρικού συστήματος, κατά την οποία οι εντολές που δίνει ο εγκέφαλος στο μυικό σύστημα δε γίνονται κατανοητές, με αποτέλεσμα ο ασθενής να εμφανίσει προβλήματα στην κίνηση, στην ομιλία, ακόμη και στην αναπνοή του. Υπάρχει μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να πάθει κανείς κάτι τέτοιο αλλά τελικά "μία στο εκατομμύριο"δεν σημαίνει πως δε θα συμβεί ποτέ...

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Το βιβλίο των ανεπίδεκτων ιδιοφυιών.....


Όλοι όσοι από εμάς είμαστε γονείς γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά και πόσες φορές με τη συμπεριφορά τους δε μας βγάζουν έξω από τα ρούχα μας
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που τα βλαστάρια μας, αρνούναι να υπακούσουν στα δικά μας θέλω, συμπεριφέρονται "ανάρμοστα" και χαρακτηρίζονται από τους δασκάλους ως "ανεπίδεκτοι μαθήσεως". Είναι όμως έτσι?
Το βιβλίο των ανεπίδεκτων, των ατίθασων και άλλων ιδιοφυιών των Ζαν Μπερνάρ Που και Σερζ Μπλοχ (εκδ. ελληνικά γράμματα), έρχεται για να μας κάνει να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Μέσα από τις σελίδες του σκιαγραφούνται με χιούμορ και σκωπτικό τρόπο 27 προσωπικότητες που συνέβαλαν καταλυτικά στη διαμόρφωση του σύγχρονου πολιτισμού: Νταλί, Ντίσνει, Πικάσο, Λένον, Δαρβίνος, Ντα Βίντσι, Ναπολέων, Μπαλζάκ, Ντεπυσί... Ανθρωποι διαφορετικοί, από διαφορετικές κουλτούρες και από διάφορες πτυχές του πολιτισμού(ζωγραφική, κινηματογράφος,επιστήμη, λογοτεχνία, τέχνη, μουσική...), που είχαν ένα κοινό σημείο αναφοράς. Αυτό που χαρακτηρίζει σχεδόν όλα τα καινοτόμα πνεύματα από την παιδική τους ηλικία, παιδιά "ζιζάνια" που η ιδιοφυία τους δε χωρούσε στα καλούπια που είχε ετοιμάσει για αυτά το εκπαιδευτικό σύστημα.
Βέβαια οι συνθήκες εκπαίδευσης σήμερα δεν είναι ίδιες όπως και τα εξωτερικά ερεθίσματα που λαμβάνει ένα παιδί, όμως ο κίνδυνος να περιθωριοποιηθεί ο καινοτόμος νους πάντα ελλοχεύει.
Το βιβλίο αυτό λοιπόν πέρα από μια έξυπνη πηγή γνώσης για τους εφυιείς ανθρώπους του παρελθόντος, είναι και μιά εξαίρετη ένεση αισιοδοξίας για κάθε παιδί που επιμενεί να ονειρεύεται.
Ένα βιβλίο καλογραμμένο, με χιούμορ, με ευφάνταστα σκίτσα που το κάνουν ευκολοδιάβαστο για κάθε μικρό -και μεγάλο- φίλο.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Το δικό μου ταξίδι...μόλις ξεκίνησε!

Δημιούργησα αυτό το blog, μετά από προτροπή της κόρης μου. Έχει και εκείνη ένα και μου άρεσε όλη αυτή η δημιουργική διαδικασία και οι συζητήσεις που κάναμε παρέα, με αφορμή κάποια ανάρτηση. Βέβαια ήμουν επιφυλακτική γιατί θεωρούσα και θεωρώ ότι η άμεση επικοινωνία και η οπτική επάφη δεν αντικαθίστανται με έναν "ψυχρό" Η/Υ. Έκανα όμως λάθος, ανακάλυψα έναν καινούριο κόσμο, όπου μπορείς να πεις τη γνώμη σου, να προβληματιστείς, να διαφωνήσεις, να δεις κάποια πράγματα από άλλη οπτική γωνία ή απλά να διασκεδάσεις και μέσα από τις λέξεις να νίωσεις και να γνωρίσεις έστω λίγο κάποιον. Δεν ξέρω άν θα τα καταφέρω καλά σ' αυτό το νέο μου ξεκίνημα - είδα πολλά όμορφα blogs με καταπληκτικές αναρτήσεις, φίλους με ταλέντο στον πεζό λόγο και στη ποίηση - αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω, άλλωστε το ταξίδι είναι που μετράει και αυτό το ταξίδι προμηνύεται συναρπαστικό...........

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Προτάσεις για θεατρόπληκτους....


-Την προηγούμενη χρονιά είχα δει στο θέτρο την πολύ καλή παράσταση "Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης" με Φιλιππίδου, Δαδακαρίδη (καταπληκτικοί και οι δύο)


και το έργο "Συμπέθεροι απο τα Τίρανα" που ήταν πάρα πολύ ωραίο με τους αξεπέραστους Κοντογιαννίδη, Κωσταντινίδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.


Φέτος τους αντίστοιχους ρόλους παίζουν Χατζηπαναγιώτου, Σταυροπούλου.


Καλές κριτικές έχω ακούσει και για το "Κλουβί με τις τρελές"(μέχρι 13/11) και για τον "Μπακαλόγατο".

Τι λέτε πάμε θέατρο?

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Πρώτο καλωσόρισμα...

Aποφάσισα να μπώ κι εγώ στον κόσμο της blogόσφαιρας. Σας καλωσορίζω λοιπόν στο blog μου, ελπίζω οι αναρτήσεις μου να σας αρέσουν. Το παρακάτω τραγούδι είναι ένα από τα αγαπημένα μου.


Καλή μου αρχή λοιπόν.